غنیمت است این دور هم نشستن و
 یک پیاله کنار پیاله‌ای دیگر ...!

 همین که یادمان نمی‌رود هنوز
 می‌شود از بعضی گریه‌های نابهنگام گذشت
 و رفت
 و هر چه داری ببَری برای باران و
 طَبَقی ترانه و ریحان بیاوری،
 خودش خیلی است!
 خیلی خوب است دانستنِ قدرِ همین چند دقیقه‌ی دور،
 که روز نباشد، بود و نبود نباشد
 چند و چرایِ این وُ
 حرف و حدیثِ آن وُ
 چه می‌دانم ... اصلا سکوت، سادگی، سلام!

 تو بگو
 واقعا چه کسی راست می‌گوید؟
 برویم سَرِِ پیاله‌ی اول!
 عاقبتِ همه‌ی میهمانانِ ناخوانده همین است
 که نان از سفره‌ی ستاره می‌خورند و
 مرثیه از شبِ‌ ناماندگارِ گریه می‌گویند!

 گفتن ندارد این بدیهه‌ی بی‌درنگ،
 که چقدر از دیدنِ شما و
 خلوتِ این آسمانِ برهنه ... بارانی‌ام،
 باقیِ بیم و امیدِ آینه، بی‌خیالِ سنگ!