پروانه هی پروانه
  من از وزیدن این لحظه ها
 هرگز هیچ امیدی به آمدن آن روز روشن نداشته ام
 تو هم از تنگ این غروب تشنه بترس
 خیلی وقت است
 بادها از غارت سحرگاه شبنم فروش
 به خاموشی خارزار شهریوری رسیده اند
 این آخرین وصیت من است
 دیگر وزیدن ولگرد این لحظه ها
 هیچ عطری از شفای بنفشه نخواهد آورد
 راهی نیست
 تا حنابندان دوباره ی اردیبهشت و علف
 باید به قول همین بوته ی راه نشین قناعت کنی
 ورنه بادها
 ترا به نانوشته ترین دفتر نامه ها خواهند فروخت